Gerçek Hayat Hikayeleri

Gerçek Hayat Hikayesi
Jill Dando, cinayetiyle ilgili yeni bir BBC belgeseli, sevgili TV sunucusu evinin önünde vurularak öldürüldüğünden bu yana 20 yıl geçti. Kuzeni Judith ile trajediyle yüzleşmek hakkında konuşuyor.

37 yaşındaki, 26 Nisan 1999'da Londra'nın Fulham kentinde ön kapısına ulaştığında, arkasından kimliği belirsiz bir saldırgan geldi ve onu dizlerinin üstüne çökerterek kafasına bir kez ateş etti. Bir komşunun ceseti fark edip alarmı çalıştırmasından 14 dakika önceydi. Jill, öldüğü açıklandığı Charing Cross Hastanesi'ne helikopterle götürüldü.

Judith, her gün onu düşünüyorum ve özlüyorum diyor. O benim kuzenimden çok daha fazlasıydı, en iyi arkadaşımdı. 59 yaşındaki kuzeni Judith Dando, dokunaklı bir röportajda Closer'a Jill'in kaybıyla başa çıkmayı öğrendiğini anlatır. 22 yaşındaki eşi ve kızı Emilie ile Wiltshire'da yaşayan Judith, ikisi de yirmili yaşlarının sonundayken Londra'da Jill ile yaşıyordu.

Sadece 18 aylık bir yaş farkı ile Jill ve ben her zaman yakındık. Onun dışa dönük doğasını ve kötü mizah anlayışını sevdim. Farklı programlarımız vardı, sabah haberlerini sunmak için sabah 4'te kalkmak zorundaydı, ama hafta sonları yerel barımızda içiyor ya da arkadaşlarımız için partiler verirdik. Daha ünlü hale geldikçe, her zamanki gibi yeryüzünde kaldı. O güzel bir insandı. 1996'da kızım Emilie'yi doğurduğumda, Jill'den onun vaftiz annesi olmasını istedim. Emilie'ye bayıldı."

hikaye

Jill, 1999 yılının Ocak ayında, öldürülmeden dört ay önce jinekolog Alan Farthing ile nişanlandığını duyurdu ve düğün o Eylül için ayarlandı. Judith, "Benden nedimi olmamı istedi ve büyük günü için çok heyecanlıydı" diyor. Jill'in öldürüldüğü gün Judith, Fransa'daki evinden İngiltere'ye gidiyordu.

Radyodan ziyade bir kaset dinliyordum, bu yüzden Jill'in öldürüldüğüne dair son dakika haberini duymadım. Eve döndükten dakikalar sonra kız kardeşlerim kapıma geldi ve bana onun öldüğünü söylediler. Tam bir şoktaydım. Kaybımızla yüzleşmek zordu, özellikle de millet gazetenin önünde yas tutması gerçeği hatırlattı.

Jill'in öldürülmesi gerçekten de milleti şok etti ve polis büyük bir soruşturma başlattı, ancak soruşturma zorluklarla karşılaştı. Vücudu, olay yerinden sağlık görevlileri tarafından çıkarılmıştı, bu da delillerin rahatsız edildiği anlamına geliyordu. Ve tanık da yoktu. Bir komşu polise bir çığlık duyduğunu ve hızlıca uzaklaşan bir adam gördüğünü söyledi. Diğerleri yakındaki bir parkta cep telefonunda terleyen bir adamdan bahsetti.

Ancak bir yıl sonra tutuklama yapılmadı. Şüphe, yerel adam Barry George'a düştü, ceketinin cebinde bir kurşun atığı parçacığı bulunduğunda, suçlandı. Suçlu bulundu, ancak sekiz yıl hapis yattıktan sonra, aleyhindeki deliller güvenilmez görüldü ve mahkumiyeti bozuldu.

Yıllar önce George beraat ederken hikaye

O zamandan beri, hiçbir yeni ipucu olmadı ve soruşturma hala açıkken, Jill cinayeti çözülemedi.

Yanlışlıkla cinayetten hüküm giyen ve sekiz yıl hapis cezasına çarptırılan George şuan 60'lı yaşlarda, 'Umarım hayatım boyunca gerçek katil yakalanır' dedi. Bay George, tazminat talep etti, ancak rededildi.

Webmaster Yorumu
Gerçek hikaye de Amerikan yargı sisteminin uygulama hatası yaptığını gösteriyor. Ünlü bir sunucu olduğu için soruşturmayı medyanın sürekli takip ettiğini düşünüyorum. Polis baskı altında olduğu için, suçlu bulunması gerekiyordu. Suç George üzerine kaldı. Davanın hala açık olması bunun göstergesidir. Mevzu derin. Ayrıca üzücü bir hayat hikayesi detaylarda saklı diyelim.

Gerçek Hayat Hikayesi
Jonathan James, comrade takma adını kullanarak birkaç şirketi hackledi. Amerika Birleşik Devletleri Savunma Departmanı bilgisayarlarını ele geçirdi. NASA bilgisayarlarından 1.7 milyon dolarlık yazılımı çalmıştır. Daha da etkileyici olanı, James'in o zamanlar sadece 15 yaşında olmasıydı.

James, 2000 yılında tutuklandı ve altı ay ev hapsine mahkum edildi. Eğlence amaçlı bilgisayar kullanımı yasaklandı. Ancak bir şartlı tahliye ihlali, altı ay hapis yatmasına neden oldu. Jonathan James, siber suç yasalarını ihlal etmekten mahkum olan en genç kişi oldu. 2007 yılında, bir büyük mağaza olan TJX saldırıya uğradı ve birçok müşterinin özel bilgileri ele geçirildi. Kanıt eksikliğine rağmen, yetkililer James'in karışmış olabileceğinden şüphelendi.

James, ısrarla saldırılarla alakasının olmadığını söylese de Amerikan gizli servisi, evini ve aile bireylerinin evini basarak arama yaptı. 2008 yılında ise işlemediği bir suç yüzünden baskılara dayanamayıp bir not bırakarak silahla kendisini başından vurarak intihar etti.

Notun içeriği
"Adalet sistemine güvenim kalmadı. Belki bugün yaptıklarım ve bu mektup halka daha güçlü bir mesaj gönderecektir. Her iki durumda da, kontrolümü kaybettim ve kontrolü yeniden ele geçirmenin tek yolu bu" yazıyordu.

Webmaster Yorumu
Çok küçük yaşta büyük bir başarıya imza atsa da tabiki yaptıkları suç teşkil ediyor. Yazık olmuş. Ancak aklımda şüpheler oluştu. NASA'nın gizli bilgilerine ulaşması ve Amerikan gizli servisinin James'i takibe alması beynimde deli soru işaretleri bıraktı.

Gerçek Hayat Hikayesi
Hayatımın en cesur kararını vereli dört yıl oldu zihinsel olarak kötüye kullanılan ilişkimi terk ettim. Bir araya geldiğimizde, birkaç yıldır Damian ile aynı arkadaşlık grubundaydım. 20 yaşımdayken acımasızca randevuya tecavüze uğradıktan sonra, bana güvenen ilk kişi Damian'dı.

Onun desteği olmadan bunu nasıl atlatacağımı merak etmeye başladım. Tecavüzün yaşandığı çocukluk evimde kalmaya tahammül edemediğim için hızla onun yanına taşındım. Ailem üzgündü, ama Damian'ı biliyordu ve beni koruyacağına ve benimle ilgileneceğine dair söz verdi.

Bir eşya haline geldik ve kendimi güvende hissettim o kadar ki, onu gerçekten çekici bulmasam da, ayrılırsak kimsem kalmayacağını düşündüm. Tek başıma gitmektense güvenlik ağımla kalmak daha iyiydi ya da ben öyle düşündüm.

Yavaş yavaş güçlendim ve 'eski ben' çiçek açmaya başladım. Damian'ın bana ne kadar kötü davrandığını fark ettiğimde. Bana hakaret ederdi sınırda zayıf olsam bile bana şişman diyordu ve dışarı çıkmaya hazır olduğumda bana gülerdi.

Sevildiğimi hissetmem gerekiyordu ama bunun yerine kendimi iğrenç hissettirildi. Arkadaşlarla dışarı çıktığımızda, beni sarhoş olana kadar bekler ve sonra beni ağlatmak için tartışırdı, bu yüzden drama kraliçesi gibi görünüyordum.

Kız arkadaşlarımla ne zaman yalnız çıksam, Damian ne zaman evde olacağımı kontrol etmek için sürekli arar ve mesaj gönderirdi. Kızlarla işten sonra bir içki içmeye, hatta annemle tiyatroya gitmeye 'cesaret edersem' beni suçlu hissettirdi. Arkadaşlar her zaman yumurta kabukları üzerinde yürüdüğümü fark etmeye başladılar, geç kaldığım için bana bağırırsa diye eve dönme konusunda endişelendiler.

Her zaman hırslıydım başarılı bir şarkıcı söz yazarı ve kemancı, birçok hobisi olan. Ama çoğunu yapmayı bıraktım çünkü o hep reddetti. Değersiz olduğuma inandım.

Elbette istediğini yaptı oysa sonunda gitmeme izin verilen tek yer spor salonuydu. Güvenim düştü. Kendimi çirkin hissettim, ancak Damian'ın onayını arzuluyordum.

Bana sadece bir kez vurdu, ama dilinin acımasızlığı yüzünde bir yumruk kadar kesiciydi ve kimse onun neden olduğu iç çürükleri görmedi. Cinsel yaşamımız da klinik ve soğuktu ve Damian tecavüzüm hakkındaki bilgisini bana karşı bir silah olarak kullandı. Yatakta bana kaç kez "ucube" dediğini hatırlayamıyorum.

hikaye

Onunla evlenmemem gerektiğini biliyordum. Ama çok derindeydim. Teklif, bir araya gelmemizden yedi yıl sonra, kucağıma sıradan bir "bebek olur mu?" her kızın hayalini kurduğu beyaz atlı prens'in verdiği değerli sözlerin hayalindeydim.

Korkunç bir hata yaptığımı biliyordum, ama bunu bilmeden önce düğün organize edilmiş ve parası ödenmişti ve korkmuştum. Şimdiye kadar, Damian'a o kadar bağımlıydım ve arkadaşlarımdan ve ailemden o kadar izole olmuştum ki, onunla evlenmezsem kimsem kalmayacağını düşündüm.

Tek kontrol, kollarımı keserek kendime verdiğim yeme bozukluğu ve kendine zarar verme şeklinde geldiğimi hissettim. Bunlar benim müdahale edemediğim şeyler. Sonunda evliliğimin 18. ayında aşırı doz aldım. Damian tepemde durdu, hapları ağzıma daha fazla sokmaya zorladı ve bana "herkese bir iyilik yap ve öl" dedi. Bu kelimeleri asla unutmayacağım. O zaman bile ayrılmadım.

Ertesi gün, kardeşim ve kız arkadaşıyla kasabada buluşmam gerekiyordu. Ama Damian ayrılmadan beş dakika önce ailemi görmekten rahatsız oldu. O zaman bir güç dalgası hissettim ve ona boşanmak istediğimi söyledim.

Özgür olacağımı bilmek çok rahatlatıcıydı yine de onun ayrılmayı kolaylaştırmayacağını biliyordum. Mahkeme emri bana yaklaşamayacağı anlamına geliyordu, bu yüzden eve girip ben yokken eşyalarımı çaldı.

Neredeyse hiçbir şeyim kalmamıştı ama yine de akıl sağlığım vardı, ki bu en değerli şeydi. Sonunda evimizi sattığımızda, boşanma talebimden 18 ay sonra, onun kötü büyüsüne kapıldığım korkunç yıllarda kapıyı nihayet kapatabildim.

Bugün, hayatımla ilerliyorum. Damian hala bunun dışında olmasa da. Düşlerimi yaşıyorum, yavaş yavaş değerimin farkına varıyorum ve onunla birlikteyken yapamadığım her şeyi yapıyorum.

Birkaç hafta önce beni aradı ve para istedi. Tamamen gitmiş olacağından emin değilim. Ama ona 'hayır' diyecek güce sahip olmak, artık beni korkutamayacağını, beni korkuyla sallayamayacağını veya üzerimde bir parça kontrol sahibi olamayacağını gösterdi.

Artık hayatıma, hayallerime, tutkularıma ya da düşüncelerime hakkı yok. Bu hayatımda hissettiğim en güçlü şey. Duygusal bir ilişki için acele etmiyorum. Bu hikayeyi hapsolduğu bir ilişki içinde olan kadınlar için paylaşıyorum ve onlardan ayrılmanıza yardımcı olacak birine güvenmelerini rica ediyorum. Ailenizden destek almanızı öneririm.

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikaye de mazi de tecavüze uğramış bir kadının dramı ve aldığı yanlış karar anlatılmaktadır. Tek teselli çocuklarının olmaması. Kimseye muhtaç olmamak için ekonomik özgürlük oldukça önemli diye düşünüyorum. Konuşarak herşeyi halletmek varken kadına kaba şiddet göstermek karakter bozukluğu ifadesidir. Evlilikler de saygı biterse çatırama başlar diye düşünüyorum. Geç olsa da kararı doğrudur.

Gerçek Hayat Hikayesi
32 yaşındaki Neena, 2015'te bir gün işe geldiğinde, bunun yaşayacağı en unutulmaz günlerden biri olacağı hakkında hiçbir fikri yoktu. Neena, her gün binlerce yolcu için bir ulaşım merkezi olan yoğun Birmingham New Street tren istasyonunda tren sevkiyat ekibinin bir parçası olarak çalışıyor.

Ancak istasyondaki görevlerini yerine getirirken, platformlardan birinin en ucunda genç bir kadın gördü. Neena'nın dikkatini çeken şey, platformun tam kenarında durması ve hareket etmemesiydi.

Kimseyle hiçbir etkileşim olmadı. Çok hareketsizdi ve bakışları sabitlenmişti, ”diye hatırladı Neena. “Odak noktası uzun süre aynı kaldı; raylara bakıyordu." Endişeli Neena'nın içgüdüsü ona bir şeylerin doğru görünmediğini söyledi.

Bir an onu izledim ve gidip onunla konuşup konuşmayacağım konusunda bir arama yapmam gerektiğini fark ettim. Durumu daha da kötüleştirmek istemedim ”dedi. Neena gidip kızla konuşmaya karar verdi ve bu yaptığı iyi bir iş.

Merhaba, benim adım Neena, nasılsın? Neena, yanında durmaya giderken kadına dedi ama cevap alamadı. Kız, göz teması kurmadan ve bakışlarını raylara dikerek Neena'yı görmezden gelmeye devam etti.

hikaye

Genç kadından hala yanıt alamayan Neena, meslektaşlarına bir sorun olduğunu hafif bir şekilde işaret ederken tek taraflı sohbetine devam etti. Anlaşıldığı üzere, iş arkadaşlarından biri neler olup bittiğini çoktan fark etmiş ve yardım için İngiliz Nakliye Polisini aramış ve sinyal kutusunu arayarak onlardan kapatmalarını istemişti.

Neena sonunda platformun kenarındaki kıza "Burada sadece sen ve ben varız" dedi. Bana güvenebileceğini ve sadece sana yardım etmek için burada olduğumu bilmen yeterli. İyi olduğunu bilmek istiyorum. "O anda gözyaşlarına boğuldu" diye hatırladı Neena. Bunu çok net hatırlıyorum. Bana 'iyi değilim' dedi."

Sonra genç kadın çıldırmaya başladı. Panik moduna girdi, çok üzücüydü. Ona başkası için endişelenmemesini, sadece bana bakmasını ve gerekirse bir fincan çay içmek için istasyondan uzağa özel bir yere gidebileceğimizi söyledim. Ama panikliyordu ve çok ağlıyordu.

Ağlamalar arasında Neena, kadının babasını kaybettiğini anlamayı başardı. İstasyon çalışanı, "Bununla çok iyi başa çıkmadığını söyledi" dedi.

Oradan, Neena intihara meyilli kadını nazikçe platformun kenarından uzaklaştırarak İngiliz Ulaşım Polisinin devraldığı platformun ortasına götürmeyi başardı. Daha sonra Neena iyi olup olmadığını kontrol etmek için girişimlerde bulundu, ancak polis gizlilik nedeniyle daha fazla ayrıntı paylaşamadı.

Neena, o gün konuştuğu kızın adını bilmiyor, ancak eylemlerinin hayatını kurtarmaya katkıda bulunabileceğini biliyor.

Neena, demiryolu endüstrisi tarafından Samaritans ve İngiliz Taşımacılık Polisi ile ortaklaşa başlatılan 'Küçük Konuşmalar Hayat Kurtarır' kampanyası üzerinde çalışıyor. Geçen yıl demiryolu ağında 237 intihar veya şüpheli intihar vardı. Birinin intihar düşüncelerini bölmek için tek gereken küçük bir konuşma olabilir.

Webmaster Yorumu
İnsanlar sadece önemsenmeyi bekliyor. Bu gerçek hikaye de üzücü şekilde sonuçlanabilirdi. Koşuşturma telaşında olan görevlinin dikkati ve yardımseverliği bir kişinin hayatını kurtarmış.

Gerçek Hayat Hikayesi
27 yaşındaki Lauren ve kocası Shaun, ilk çocuğuna hamile kaldığında düşünmek zorunda kalmayacaklarını hiç düşünmedikleri bir ikilemle karşı karşıya kaldılar.

"Hamile olduğumu ilk öğrendiğimde ve ebeyle randevum için randevu aldığımda, bana olası tüm olasılıklar ve bebeğin sağlığında ters gidebilecek şeyler hakkında konuştu. Yanlış bir şey olursa tüm seçenekleri gözden geçirdi. Tıbbi nedenlerden ötürü doğum yaptırma ya da bebeği evlat edinme ve bu noktada 'neden kimse bebeğinden kurtulsun? Bu senin bebeğin; ne olursa olsun istemelisin' diye düşündüğümü hatırlıyorum.

Hamileliğimin üç ayı boyunca kocam Shaun ile on iki haftalık taramaya gittim. Sonografi uzmanı bize bebeğin kalp atışı olduğunu söyledi ve 12 haftalık düşük yapma tehlikesinden çıkmışız gibi anında rahatlamış hissettik.

Ancak etrafına tıklamaya ve 'ense kalınlığı ölçümleri' denilen şeyi bebeğin boynundaki sıvının bir değerlendirmesi almaya devam ettikçe yüzünün değiştiğini görebiliyorduk. "Burada doğru olmayan bir şeyler var" dedi. "Görünüşe göre bebeğiniz Down Sendromludur".

Bebeğimizde Down Sendromu yoktu, sonradan ortaya çıkardı. Muhtemelen sadece kızları etkileyen bir kromozomal bozukluk olan Turner Sendromuna sahip olduğunu keşfedecektik (rastgele ortaya çıkıyor, genetikle ilgisi yok ve yaklaşık 2.000 kadından 1'i etkiliyor). Bozukluk, kalp kusurlarından fiziksel deformitelere ve daha fazlasına kadar bir dizi farklı sakatlığa neden oluyor ve ölü doğum riskinin çok yüksek olduğu konusunda uyarıldık; canlı doğma şansı bile zayıftı.

Bize söylediklerinde gerçek gelmedi. Tam teşhisi birkaç hafta sürmesine rağmen, kocamın ilk taramadaki haberlerden sonra orada oturduğunu ve saatlerce yere baktığını hala hatırlıyorum. Doktorlar bizimle her şeyi yaptılar; Bebeğimizin hamileliği atlatması halinde karşılaşacağı sorunlar ve bizi hiç zorlamamalarına rağmen tıbbi nedenlerle sonlandırma bir seçenek olarak önerildi.

Ona bebeğimizden kurtulmayı düşündüğümü söylersem benden nefret mi edecek? Ama cesaretimi topladım ve aynı şeyi düşündüğü ortaya çıktı. Bu konudaki düşüncelerim her zaman çocuğun yaşam kalitesine dayanıyordu. Hastaneye gitmek, ameliyat olmak ve sürekli tıbbi bakıma maruz kalmak gibi bir hayat olacaksa, onun için bunu istemedim. Ve bugünlerde engelli insanların harika fırsatlara sahip olduğunu görmeme rağmen, toplumun tavırları nedeniyle karşılaşacağı engellerden endişelendim.

Düşünülmesi gereken daha büyük bir resim de vardı. Hamileliğe devam edersek ve bebeğimiz başarırsa, birimizin neredeyse kesin olarak işten vazgeçmesi gerekirdi. Bunun gelecekteki çocukların hayatları ve sahip oldukları fırsatlar üzerinde etkileri olacaktır.

hikaye,gerçek

Sonlandırmaya karar verir vermez, artık hamilelik olmadığına kendimi ikna etmek zorunda kaldım. Artık web sitelerinde bebek kıyafetlerine bakmak, bebek arabalarına bakmak, bir renk şeması seçmek veya isim aramak yoktu. Her şeyin durması gerekiyordu.

İlk başta, insanların nasıl tepki vereceğinden korkuyorduk, bu yüzden ne olduğunu kimseye söylememeyi ve onun yerine bir düşük yapmış numarası yapmayı planladık. Yakın arkadaşların sadece bencil olduğumuzu söylemesinden, kariyerimi ilk sıraya koymayı istememin tipik olacağından korkuyorduk.

Ama çok geçmeden bu fikri bir kenara attık ve sorarlarsa insanlara karşı son derece dürüst olmaya karar verdik. O duygusal travmayı yaşarken, siz de bir yalan ağının içindeymişsiniz gibi hissetmek istemezsiniz.

Çoğu insan destekleyici oldu özellikle ailem. Ama insanların söylediği bazı şeyler berbat. Sanki bu bir çeşit deneme sürüşüymüş gibi "en azından bir bebek istediğini biliyorsun" demiştik. Ve "her şeyin bir nedeni vardır" İnsanlar buna bayılır. Çileden çıkarıyor ama ne söyleyeceklerini bilmedikleri için söylüyorlar.

Doğum sona erdiğinde 17 haftalık hamileydim, tüm test sonuçlarını bekledik. Sonlandırmanın ilk aşamasını Salı günü hamileliği sona erdirmek için ilaç yaptırmak için gittim ve ardından Perşembe günü doğum yaptım. İnsanların gerçekten bebeğini doğurman gerektiğini fark ettiğini sanmıyorum.

Onu dışarı atmak sekiz saat sürdü ve muhtemelen kocam için en duygusal gün iken bütün gün ağladı benim için en az duygusal olanlardan biriydi. "Onu doğurmalıyım" alanına girdim; Yapacak bir işim olduğunu hissettim.

Dışarı çıktığında, şanssız bebeğimi bir battaniyeye sarılmış minik bir sepetle bize getirdiler. İhlal olduğu için gerçekten yaralanmıştı ve elimle aşağı yukarı aynı boyuttaydı. Göz kapakları, küçük bir burnu, küçük el ve ayak parmakları ve tırnak yatakları zaten vardı. O küçük bir bebekti, sadece çok küçük bir bebekti. Ama sahip olduğu deformiteleri şimdiden görebiliyorduk. Boynu perdeliydi ve Turner Sendromlu bebeklerin genellikle kulakları altta kalmıştı. Onunki, çene çizgisinde çok düşüktü.

Ona Cielo adını verdik bu, gökyüzü ve cennetle eşanlamlı olan İspanyolca bir terim. Klinikte onun fotoğraflarını çektiler ve şimdi onları evimize koyduk.

Sonraki ilk birkaç gün, bittiği için bir tür rahatlama oldu, belirsizlik çok zor olmuştu. Ama sonra kesinlikle paramparça oldu; her şey yokuş aşağı gitti, bu yüzden 10 gün sonra işe geri döndüm ve bu durumu hafifletti, ama sonra her gece eve gelip yatakta ağlardım. O boşluk hissiydi, mutlak boşluk, sanki bir şey götürülmüş gibiydi.

Şimdi yine hamileyim; 10 haftadır ve gergin bir şekilde 12 haftalık taramayı bekliyoruz. Ama aslında bu hamilelik için heyecanlanmaktan korkuyorum çünkü ne olabileceğini biliyorum."

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikayeyi yaşamadan anlamak oldukça zor. Empati kuruyorum. İşin içinden çıkamıyorum. Duygusal bağ önemli olsa gerek. Ama şunu tahmin ediyorum. Yeni doğumunda engelli bebek olsa bile doğumu sonlandırmayacaklar.

Gerçek Hayat Hikayesi
Victoria Horn, hafta sonu onu Londra'da ziyaret eden babasını gördükten sonra eve dönmek için sabırsızlanıyordu. Her zamanki yolculuğunu Londra'daki Oxford Circus'tan metroyla yapıyordu ve arkasında bir şey hissettiğinde neredeyse Stratford Metro istasyonundaki yürüyen merdivenin tepesindeydi.

"Genellikle bana çok yakın duran insanlara karşı gerçekten hassasım ama tuhaf bir şey fark etmemiştim. Sonra uyluğumun arkasına bir şey sürtündüğünü hissettim" diye açıklıyor.

"Etrafıma baktım ve bu adam arkamda gerçekten çok yakın duruyordu. Ona sordum, 'Ne yapıyorsun?' ve yanımdan geçmeye çalıştı. O zaman onun telefonunu tuttuğunu ve kamera modundaydığını gördüm."

İçgüdü kontrolü ele aldı ve Victoria sert bir çıkış yaptı kaçarken ve yürüyen merdivenden aşağı inerken adama şaplak attı.

"Sadece bir kişi bana iyi olup olmadığımı sormak için durdu gözyaşlarına boğuldum" diyor. "Gerçekten ihlal edilmiş hissettim fotoğraf çekerken arkamda ne kadar süredir durduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu."

"Polise ifade verdim. Metro istasyonundaki görevlilerden biri, bu durumlar yaşanıyor ancak yasalar çözüm üretemiyor dedi." "Bununla ilgili korkunç olan şey, bu görüntünün nereye varacağını bilmemeniz," diye ekliyor.

"Görünüşe göre bu şekilde çekilmiş fotoğrafları yayınlayan web sitesileri var."

Kameralı telefonlar, yürüyen merdivenler ve yoğun toplu taşıma ana noktaları ile kadınları sözde 'yukarı tırmanma' ve 'aşağı inme' konusunda büyük ölçüde savunmasız bıraktı.

Birkaç Amerikan eyaleti, 'etekle gezmeye' karşı özel yasalar çıkardı ve 2014'te Boston'da bir yargıç, metroda kadınların eteklerinde cep telefonu fotoğraflarını çeken bir adamın kurbanları giydirildiği için yasayı ihlal etmediğine karar verdiğinde bir öfke yaşandı. Halkın tepkisini takiben, yeni bir yasa çıkarıldı, bu da ihlal edenlerin artık iki buçuk yıla kadar hapis ve 5000 dolar para cezası ile cezalandırılabileceği anlamına geliyor.

hikaye

İngiltere'de, etek altı görüntü kurbanları için adalet sağlamak için mücadele eden biri var. Gina Martin, Londra'daki İngiliz yaz saati müzik festivalindeyken, iki adam eteğinin üzerinden birkaç fotoğraf çekip bunları birilerine göndermeye başladığını gördü.

"Telefonunu aldım ve polise koştum," diye açıkladı. Gina, o zamandan beri yasadışı bir suç haline gelmesi için kampanya başlattı. "5 gün sonra davanın kapandığını söyleyen bir telefon aldım ve Met polisi tarafından 'yapabileceğimiz pek bir şey yok' çünkü 'bu grafik bir resim değil' dedi."

Gina'nın cinsel organları özel olarak fotoğraflanmadığı için, polis onun durumunu araştırmak için daha fazla zaman harcamak istemiyordu. Ancak bu durum acı çekmek zorunda olduğunu ve kendi vücuduna tecavüzü azaltmaz.

Gina; etek altı fotoğraflar özellikle İngiltere ve Galler'deki bir cinsel suç olarak yer almayan faillerine sıklıkla röntgencilik ya itham alamadım öğrendim röntgencilik yasaları sadece koruma kurbanları onlar eğer soyunma odası gibi özel bir yerdeyim ya da evdeydim ama ben bir festivaldeydim halka açık bir yer.

"Sorumluluğunu üstlenebileceğim tek yasanın," çirkin kamu ahlakı "adı verilen eski bir ortak hukuk olduğunu öğrendim kamuoyunda ahlaksız bir şey olduğunu ve en az iki kişinin gördüğünü belirten bir yasa. İronik bir şekilde, bu genellikle yani, açıkça ifade etmek gerekirse, İngiltere ve Galler'deki bir taşra kurbanını koruyan tek yasa, tacize uğrayan kurban değil, halkın gördükleri hakkında endişelenen yasadır."

Şimdi Gina, yasadışı hale getirmek için dilekçe vererek kendisi ve diğer kurbanlar için adaleti sağlamak için elinden geleni yapıyor. Şimdiye kadar davası yeniden açıldı ve dilekçesi 53.000'den fazla imza aldı.

Gina, Burada bir şeylerin değişmesi gerekiyor ve bu yüzden etek altı fotoğrafçılığını cinsel bir suç haline getirmek için mücadele ediyor.

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikaye moralimi bozsa da bilgilendirme ve tedbir almak amaçlı paylaştım. Her toplumda böyle sapık tipler vardır. Cezalar çözüm olabilir. Gina boş verip unutabilirdi. Ama peşinde koşmasını saygı duyulacak bir tavır olarak görüyorum.

Gerçek Hayat Hikayeleri
Natalie Wrafter, babası hapse atıldığında suç patronu oldu.

Instagram'larında gezinen bu kadınlar, fotoğraflarını ve dedikodularını paylaşan pek çok kişiye benziyor. Ancak gülümseyen özçekimlerinin arkasında uyuşturucu, gasp ve hatta cinayet var. Manchester merkezli Shazia Din ve Natalie Wrafter, İngiltere'nin kuzeyinde eroin ve kokain satan bir suç çetesinin en büyük patronları.

Vaftiz annesi, 2019'da tutuklandı. Shazia'nın 90.000 dolarlık Mercedes'in bagajından ağır uyuşturucu ve nakit para alışverişinde bulunurken görüntülendi. Yeraltı çevrelerinde 'Suç Kraliçesi' olarak adlandırılan 42 yaşındaki Shazia, anlaşmayı imzalarken Natalie'nin küçük çocuğunu kucağında tuttu.

gerçek hikaye,hikaye

Magdalena Kralka, Interpol'ün dünyadaki en çok aranan kadınlarından biridir.

Polonya'da 30 yaşındaki sarışın güzel Magdalena Kralka, Krakow merkezli bir uyuşturucu ve gasp çetesinin iki numaralı patronu oldu. Erkek arkadaşı 2017'de terörle mücadele polisleri tarafından vurularak öldürüldükten sonra zirveye yükseldi ve şu anda Interpol'ün dünyadaki en çok aranan kadınlarından biri olan kaçıyor.

gerçek hikaye,hikaye

Meksika'da, suç patronu La China (gerçek adı Melissa Margarita Calderon Ojeda), 2015 yılında 31 yaşında tutuklanmadan önce 10 yıl boyunca 180 kişiyi öldürdü.

Başka bir Meksikalı Claudia Ochoa Felix, kendisini uyuşturucu baronu Joaquin Guzman, yani El Chapo'nun en büyük suikastçısı olarak kurduktan sonra "Organize suçun Kim Kardashian'ı" olarak tanındı. Çevrimiçi yayınlanan resimler, hem silahlarını hem de kum saati figürünü gösterdiğini gördük. Yine de zamansız bir sonla karşılaştı, Eylül 2019'da 32 yaşındayken bir rakibi tarafından boğuldu.

Araştırmalar, Felix'in ölümünden önceki üç yıl içinde Meksika'da federal suçlardan hapse atılan kadın sayısında yüzde 400 artış olduğunu gösteriyor. Virginia Commonwealth Üniversitesi profesörü Andrew Chesnut, "Bu kadın katillerin kültüründe, narkotik erkekler tarafından en çok arzu edilen kişi olmak için seks ve ölüm arasında ayrılmaz bir bağlantı var" dedi. Mafyanın tarihi evi olan İtalya, erkek egemenliğinin altüst edildiği başka bir ülke ve şu anda Sicilya'daki suç çetelerinin üçte birini kadınlar yönetiyor.

37 yaşındaki Nunzia D'Amico, 2015 yılında Napoli'de bebeğini çocuk arabasına iterken bir kurşun yağmuru altında öldürülmeden önce, korkulan D'Amico suç ailesinin reisi olarak kardeşlerinin yerini aldı. "Büyük Kedi" lakaplı Raffaella D'Alterio, suç patronu kocasının ölümünün ardından başka bir Napoli çete lideri oldu. 2012 yılında 46 yaşında tutuklandı.

Psikiyatrist ve mafya davalarında uzman tanık olan Corrado De Rosa, o dönemde şunları söyledi: “Kadınlar genellikle şiddet uygulayanlar değildir. Ama bugün çok daha aktif ve güçlüler.

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikayeler de liderlerin kadınlar olması ilginç. Aile bağlarının etkili olduğunu düşünüyorum. Aslında kadın erkek ayırt etmemek lazım asıl mesele karakter diyelim. Su testisi su yolunda kırılır.

Gerçek Hayat Hikayesi
Parkinson hastalığı olan 32 yaşında yaratıcı yönetmenim. Parkinson, öngörülemeyen, ilerleyici bir nörolojik hastalıktır. En kötü durum senaryosu bakıma ve tekerlekli sandalyeye ihtiyacım olacak, ama ben öyle düşünmüyorum.

Destek ve araştırma yardım kuruluşu Parkinson's UK'ye göre, Parkinson hastalarının çoğu 50 yaşın üzerindeyken bunu alıyor. Bana 29 yaşında teşhis kondu.

Bundan birkaç yıl önce kendimi doğru hissetmemiştim. Karar vermek zorlaştı. Şaşkın hissettim. Vücudumun sağ tarafında sıkışmış bir sinir varmış gibi hissettim ve titredim. Sağ elim yapmam gereken hassas tasarımı yapmaya çalışırken "Pençe" bir ofis şakasına dönüştü. Ama sürekli meşguldum. Hemşire olan bir aile dostum beni şu sözlerle karşılayana kadar "Koluna ne oldu?" Babamın 60. doğum günü partisinde doktora gittim.

Tarama sonuçlarını beklerken, meslektaşlarım tesadüfen Parkinson's UK web sitesini tasarlıyorlardı. Şok oldum, hastalığı okudum ve hemen sahip olduğum şeyin bu olduğunu anladım.

Beni en çok etkileyen şey, harika ebeveynlerimin, bunun Parkinson olduğunu doğrulayan danışmana sorduğu endişeli soruları duymaktı. Tipik ebeveyn tarzında, hem annem hem de babam çaresizce düzeltmek istediler. Yapamadılar. Çaresiz hissettikleri için kendimi çok kötü hissettim.

Arkadaşlara ve akrabalara söylemek de zordu. Rahatlıkları ve sevgileri alçakgönüllüydü ama sonraki haftalar berbattı. Çok sosyalim ama arakadaşların dışarı çıkma tekliflerini red etmeye başladım. Sonunda ağlayıp yalnız kalmak istedim.

Parkinson'dan çıkış yoktu. Bir ilişkiye başlamaktan ve "Parkinson hastasıyım" bombasını bırakmak zorunda kalmaktan endişelendim. Yoksa işi bırakmaya zorlanır mıyım? Nasıl idare ederim? Hayat değişti. Her sabah vücuduma takmam gereken hastane randevuları ve ilaç bantları vardı.

Ancak teşhis iyice yerleşmeye başladı ve bu esnada tavrım değişti. Parkinson hastasıydım ama aynı zamanda arkadaşlarım, ailem, sevdiğim bir iş ve dört gözle beklediğim çok şey vardı. Parkinson'un beni tanımlamayacağına karar verdim. Meslektaşlarım ve arkadaşlarım beni desteklemek için kendilerine Emma'nın Ordusu adını verdiler. Pozitiflik, ilerlemenin yoluydu.

Teşhisimden kısa bir süre sonra yaratıcı yönetmenliğe terfi ettim. Bu büyük bir güven artışı oldu, ancak düzenli olarak yeni müşterilere adım atıyorum ve vücut titremeleri beni inanılmaz derecede gerginmişim gibi gösteriyor. Güven uyandırmam gerektiğinden, müşterilerime Parkinson hastası olduğumu ancak işimi etkilemeyeceğini ve fikirlerimin harika olduğunu söylüyorum. Şimdiye kadar hiç problem yaşamadım.

Ayrıca Shramik adında bir adamla ilişkiye başladım. O bir arkadaştı, bu yüzden Parkinson hastalığımı zaten biliyordu ve beni pamuk yününle sarmaması hoşuma gidiyor. Yine de ara sıra geleceğimizle ilgili şeyler beni çok etkiledi. Yakın zamanda bir akrabamın yeni doğan bebeğini kucağıma almakta zorlandım. Bir anne olarak nasıl idare edeceğim konusunda endişelenmeme neden oldu ama çocuk sahibi olmaya kararlıyım. Shramik ve ben daha fazla bakıma ihtiyacım olursa ya da ne zaman olacağı hakkında konuştuk. Son derece pratiktir. Sanırım iyi olacağız.

Yıllarca kiralık bir evde yaşadıktan sonra, şimdi Shramik ile paylaştığım bir daire satın aldım. Bir asansörü var ama erişilebilirlik sorunlarını düşünerek satın almadım. Onu aldım çünkü güzel bir salonu var, böylece tüm arkadaşlarım etrafa gelebilir. Harika partiler verdik. Geçen yıl ailemden gelen cazibem, daireyi satın almayı kutlamak için çok önemliydi.

Hatta kendi işime kumaş tasarımı yapmaya başladım. Sulu boya kullanarak titremem sayesinde muhteşem efektler ürettim! Kumaşı çevrimiçi sattığım çantalara ve diğer aksesuarlara dönüştürüyorum. İyi gidiyor. Evden para kazanabileceğimi bilmek ve sevdiğim bir şeyi yapmak çok güçlendirici.

Herşeye rağmen Shramik ve ben bu yıl arkadaşlarla Avustralya'ya gittik. Harika zaman geçirdik. İnsanların güneşlenirken bacaklarımdaki ilaç lekelerine iki kez baktıklarını görmek umrumda değildi. Hatta bir hafta sonu yatmayı bıraktım. Kalkıp güne başlamak istiyorum.

gerçek hikaye

Parkinson hastalığımın kötüye gittiğini biliyorum. Ağrı zayıflatıcı ve yorucu olabilir. Beni en çok korkutan şey bu. Kendimi hala yıkayıp giyinebiliyor olsam da, titremelerim şiddetlendiğinden makyaj yapmak daha uzun sürüyor. Savaşlarımı seçmeliyim. Kayne West'e rakip olacak bir eğitmen koleksiyonum olmasına rağmen artık nadiren topuklu giyiyorum. Artı tarafta, ilaç, karışık duygularımı gidermeye gerçekten yardımcı oldu.

Parkinson hastası diğer genç insanlarla çevrimiçi iletişim halindeyim ve buluşmayı planlıyoruz. Olumlu bakış açısıyla yaşamaya devam ediyorum.

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikaye de anlatılanlar her insanın başına gelebilir. Alın yazısı ve Kadere inanırım. Çekecek çilemiz varsa ben de pozitif düşüncenin gücüne inanıyorum. Ancak çevremdeki insanlarda bu yürekte düşünceli olmalı. Acınmak daha çok moralimizi bozar. Birşeyler ile meşgul olup üretebilirsem daha iyi olacağımı biliyorum.

Gerçek Hayat Hikayesi
İki yıl önce, ortak bir arkadaş aracılığıyla George ile tanıştım. Üç yıllık bir ilişkiden yeni çıkmıştım ve özgüvenim oldukça düşüktü. George çabucak güvenimi artırdı ve kısa süre sonra bizden ayrıcalıklı olmamızı istedi.

İş gereği uzaklaşınca, sıcağı devam ettirmek için ona birkaç samimi fotoğraf gönderdim. Onun farklı olduğunu sanmıştım.

Ama çok geçmeden işler daha da kötüye gitti; George sahiplenmeye başladı ve sürekli olarak nerede olduğumu ve kiminle olduğumu bilmek istiyordu. Beni günde sekiz kez arar ve cevap vermezsem sinirlenirdi.

Daha sonra diğer insanlardan eski kız arkadaşlarına şiddet ve tacizde bulunduğunu duydum, bu yüzden bunu bitirmeye karar verdim. Saldırganlaşması ihtimaline karşı bunu halka açık bir yerde yaptım, ama ona onun hakkında ne duyduğumu söylemedim. Sadece işlerin çok yoğunlaştığını ve buna hazır olmadığımı söyledim.

Zaten benden pek hoşlanmadığı ve yatmanın biraz eğlenceli olduğu konusunda ısrar etti, ancak genel olarak ayrılık nispeten dramatik değildi. Ondan bir ay sonra hiçbir şey duymadım, bu yüzden arkadaşlarından biri bana mesaj attığında şaşırdım.

George'un arkadaşı, George'un birçok insanın intikam pornosu yayınladığı bir web sitesinde benim özel fotoğraflarımı çevrimiçi olarak yayınladığını söyledi. Fotoğrafları görünce kendimi fiziksel olarak hasta hissettim. Ayrıca Facebook profilime bir bağlantı göndermekle tehdit ediyordu.

Anında onunla temasa geçtim ve neden yaptığını sordum. Bunu komik buldu ve "pislik" olduğumu ve "hak ettiğimi" söyledi. Ona resimleri çekmesi için yalvardım, ancak hakaretlerle cevap verdi, bana bir ders vermenin kendi sorumluluğunda olduğunu söyleyerek, ona yalvaran mesajlarımın ayrıntılarını içeren resimli gönderilere ekledi.

Yapabileceğim hiçbir şey yokmuş gibi hissettim. Resimleri kimin gördüğünden sürekli endişeleniyordum ve kimseye güvenemeyeceğimi hissettim. İhlal edilen ben olsam da kendimi suçladım.

Evet, fotoğrafları göndermeseydim bu olmazdı ama güvenime ihanet etmeye karar veren George'du. Bu sadece bir seks suçu değildi, George'un benim üzerimde daha fazla güç ve kontrol sahibi olması için bir fırsattı.

Ortak arkadaşlar onun çizgiyi aştığını kabul etseler de, "fotoğraflarda çok ateşli göründüğüm için çok da kötü değildi" konusunda ısrar ettiler. Pek çok insan yorumlarının beni daha da nesneleştirdiğinin farkında değildi ve bu noktada kendimi insanlıktan çıkmış hissettim.

Üniversitedeki yabancılar beni resimlerden tanıdıklarını söylediler ve onları gönderen kişinin bir "efsane" olduğunu söylediler. Aşağılayıcıydı ve kariyer beklentilerim hakkında endişelenmeye başladım.

Web sitesiyle bağlantı kurdum ama yanıt alamadım. Polise tavsiye almak için gittim, ancak ben gerçekten tehdit edilinceye kadar yapabilecekleri hiçbir şey olmadığını söylediler.

Sadece insanlar bana nasıl tecavüz edeceklerini söyleyen resimlerin altında yorum yapmaya başladığında, web sitesi onları kapattı. Başlangıçta rahatlamış hissettim, ama yine de birinin fotoğrafları kurtarmış olabileceği ve onları tekrar paylaşabileceği korkusuyla yaşıyorum.

Ailem ne olduğunu asla öğrenemedi, ancak çevrimiçi resimlere rastlayabileceklerinden çok korktum. Aslında onlara hiçbir şey söylemediğim için pişmanım ama o zamanlar hayal kırıklığına uğrayacaklarına o kadar inanıyordum ki.

Şimdi tamamen aşmışım gibi hissediyorum ama yine de birine güvenmek benim için çok şey gerektiriyor. Bu sana olursa, kimsenin sana suçlanacağını söylemesine izin verme. Bu hiçbir şekilde senin hatan değil. Kimsenin gizliliğinizi ihlal etme veya davranışınız nedeniyle sizi yargılama hakkı yoktur.

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikaye de bir anlık hataların nelere sebep olacağı anlatılmış. Güven konusunda temkinli olmalıyız. Ders olması amacıyla paylaştım.

Gerçek Hayat Hikayesi
2012 yılının güzel bir Ağustos gününde, 19 yaşımdayken, dünyam altüst oldu. Erkek arkadaşım Joss ve ben günü Safari Park'ta geçirmiştik ve eve motosikletiyle seyahat ediyorduk. Arkasında ona sarılmış şekilde gidiyorduk.

Her zamanki kavşaktan çıktığımızda her şey korkunç bir şekilde ters gitti. Çıkışımıza girdiğimizde, ikili anayoldan inen başka bir sürücü durmayı başaramadı veya yavaşlayamadı ve Joss yoldan çıkmaya çalışırken araba bize çarptı.

Joss'da kask vardı, ben havaya fırladım. Arkadan gelen araba daha sonra vücudumun üzerinden geçmeyi başardı ve arabanın altında hapsolmuş bir şekilde durmadan önce beni on metre kadar daha sürükledi.

Neyse ki çarpışmanın hiçbirini hatırlamıyorum, sadece bir dakika kadar arabanın altındayken tekrar bilinçli hale geldim. Biri önümde yerde yatarken elimi tutup beni uyanık tutmaya çalışıyordu. O zaman onunla konuşamadım ama bunun için ona teşekkür etmek isterim.

Kaskım olmadığı için yolun yanağımda ne kadar sıcak hissettiğini hatırlıyorum. Nefes alamıyordum, hareket edemiyordum ve ölmemek için çaresizdim. Acil servisler geldiğinde yine bilincimi kaybettim. Daha sonra itfaiye ekiplerinin arabayı hava ambulansı olarak kaldırmak için şişirilebilir çantalar kullandıkları ve uzman bir ekibin yere inip beni yolda uyuşturmaya karar verdikleri anlatıldı.

Ailem muhtemelen başaramayacağımı söylediği Birmingham'daki büyük travma merkezine uçtum. Kan nakli oldum ve yaşam desteği için komada 3 gün geçirdi.

Ne olduğu hakkında hiçbir fikrim olmadan gecenin bir yarısı komadan uyandım. Bana nazikçe, eksik kısmın tekrar çıkması umuduyla uyluk kemiğimin iki ucunu plakalamak için nasıl ameliyat olduğum söylendi. Ayrıca leğen kemiğimi, omurgamı, bileğimi ve çenemi yedi yerden kırmıştım. Arabam tarafından sürüklenmekten omzuma, kalçama, göğsüme, çeneme ve kafa derisine giden yol yanıkları. Karaciğerim iki yerden yırtılmıştı; ciğerlerim zedelendi ve drenaj gerektiren sıvıyla doldu, burun septumumu deviye ettim ve burun deliğim tekrar dikildi. Ayrıca arabanın egzoz borusundan sırtımda tam kalınlıkta yanıklar yaşadım. Bunlar cilt grefti ve kompresyon giysilerini gerektiriyordu.

Joss ve annem her gün yanımdaydı, onlar olmasaydı, ben kaybolur ve olumsuzlukla tüketilirdim. İyileşmeye giden uzun yola başlamak için eve gelmeden önce altı hafta yoğun bakımda, travma servislerinde ve yanık ünitesinde geçirdim.

Son on sekiz ay, hem fiziksel hem de zihinsel olarak sancılı geçti. İlk yılın çoğunda yıkayamama veya gerçek bir tuvaleti kullanamama saygınlığımı kaybettim. Ayrıca kafa derisi hasarından dolayı başımın sağ tarafındaki tüm saçları da kaybettim. Çok sayıda ameliyat geçirdim, hala tekerlekli sandalye kullanıyorum ve ciddi yaralarım var.

gerçek hikaye

Hayatım birisinin eylemleriyle geri döndürülemez bir şekilde değişti, ancak bunun mahvolduğu anlamına gelmek zorunda olmadığına karar verdim. Zamanımı yaratıcı olmak için kullandım ve mücevher ve çanta yapmaya başladım. Yapmayı sevdiğim bir şeydi ama ergenlik çağımın sonlarında bağlantımı yitirdim. Vahşi gecelere çıkamadım veya yazı festivallerde geçiremedim, ancak gerçek arkadaşlarla daha fazla zaman geçirdim ve Joss'la her zamankinden daha güçlendim. Geçmişe dönüşlerin üstesinden geliyorum ve daha bağımsız olabilmek için tekrar sürüş derslerine başladım. Bel uzunluğundaki saçlarımın yarısı tıraş edildiğinde tüm güvenimi kaybettim ve yaralarımın kalıcı olduğunu fark ettim ama saklanmıyorum. Kazadan önce ben değildim, öyleyse neden şimdi olsun ki?

Neden ben diye sorabilirsiniz. ya da 'Tamam, bununla ilgili ne yapabilirim?' diyebilirsiniz. Deneyimlerimi başkalarına yardım etmek için kullanmak istiyorum, ister motosiklet kaskları ve koruyucu giysiler giymenin, hayati önem taşıyan hava ambulans hizmeti için para toplamanın veya insanların araba kullanırken daha dikkatli olmasını vurgulamak istiyorum. Kesinlikle hala kötü günlerim var, ama bunun beni bir şekilde daha iyi bir insan yapacağına gerçekten inanıyorum ve şimdi pes etmek üzere değilim!

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikaye de kask takmanın önemi vurgulanmış. Ucuz kurtulmuşlar diyelim. Beyin kanamasından hayata veda edebilirlerdi. Erkek arkadaşında kask olduğu için sıyrık ve kırıklar ile kazayı kolay atlatmış.

Gerçek Hayat Hikayesi
Karanlıktan önce çok normal bir hayatım vardı. Londra'da yaşadım, kamu hizmetinde çalıştım, sonunda şehrin lüks olmayan bir yerinde bir daire satın almayı başardım. Ofisimin konumundan memnun kaldım. Covent Garden'a kısa bir yürüyüş mesafesinde, tiyatrolar, restoranlar ve mağazalar için kullanışlı. Ayrıca kırsal bölgeyi de sevmiştim ve tatilde iyi bir adam olan Pete ile tanışmıştım.

Sonra bilgisayar ekranımı ne zaman kullansam yüzüm yanmaya başladı. İlk başta, olanları kabul etmeyi reddettim, işimi, çok çalıştığım, hayatımın tüm yapılarını karşılayan işimi kaybedebileceğime inanamadım. Ama çok geçmeden yüzüm flüoresan ışıklara ve ardından bir yaz ortası haftasının ardından güneşe tepki verdi.

Pete ile yaşamak için Hampshire'a taşındım ve başka ne yapabileceğimi merak ettim. Sonunda piyano öğretmeni olmak için çalıştım çünkü kendi ortamımı kontrol edecektim ve hiçbir ekran dahil edilmedi. Bir dizi tıbbi yönlendirmeden sonra, çeşitli şeylerin reçete edildiği bir fotobiyoloji kliniğine gittim.

Yüzüm düzeldi, ama geri kalanıma garip bir şey olmaya başladı: Vücudumun her yerinde tuhaf bir yanma hissi, ama görünür bir işaret yok. Yine, bağlantıyı görmedim. Ne yediğimi ya da cildime ne koyduğumu izlemeye çalıştım.

Bir akşam, alçak, şiddetli güneşin kuzeye bakan bir pencereden içeri girmesiyle geldi ve çıplak ayaklarımın tutuştuğunu hissettim.

Takip eden haftalarda, ışık hassasiyeti gittikçe şiddetlendi. Pek çok şeyi denedim: Pencerelerde UV film, özel giysiler, katmanlar. Hepsinin arasından, çekilmiş perdelerin arasından hala yanıyordum.

Londra hastanesindeki takip randevumu kaçırdım: Artık evden çıkamazdım. İnternette arama yapan arkadaşlarım aracılığıyla, benimki gibi hassasiyete sahip iki kişi daha duydum. Her ikisi de ciltlerinin rahatlaması için bir odayı karartmıştı. Ben de bunu yapmak için sabırsızlanıyordum, gerçi yedek oda penceresinin etrafındaki son boşlukları kapatırken gözyaşlarımı tutuyordum.

Böylece karanlık hayatım başladı. Müzik çok fazla duygu uyandırdı, bu yüzden kitaplara, daha önce hiç denemeyeceğim yazarları dinlemeye bağımlı hale geldim. Hiç tanımadığım arkadaşlarım da dahil olmak üzere sabit hatlı telefondaki insanlarla konuştum, ancak kronik hastalığı olanların garip kulübünden tanımıştım.

Ziyaretçiler ara sıra geliyordu, ancak doğru tür olmaları gerekiyordu, durum karşısında o kadar da şoke olmadılar ki üzücü arkadaşlar haline geldiler. Pete beni karanlıkta güldürdü ve umutsuzlukla ağladığımda beni tuttu.

Sonra, bir gün, siyahın dışına çıktığım kısa yolculuklardan birinde, kasvetli, perdeli oturma odasında oturup çayımı içtim ve tenim bir süre ateşini tuttu. Yavaş yavaş alt katta daha fazla zaman geçirebildim, bir perde çekebildim, geceleri dışarı çıkıp sokak lambalarından ve arabalardan uzak durabildim.

Sonra karanlık tamamen çökmeden dışarı çıkmaya başladım, inanılmaz yoğunlukta renkler ve desenler görerek, karanlık ve şafağın ustası oldum. Yine de karanlık odamda her gün birkaç kez büyüler için geri dönmek zorunda kaldım. Ve ışığa doğru zahmetli tırmanışa yeniden başlamak için bir sonraki hareketimi sık sık yanlış hesaplardım, aşırı pozlanırdım ve tam zamanlı olarak siyahta kalırdım.

Son birkaç lunapark treni yılında başardığım en iyi şey, gün batımından yaklaşık bir saat önce dışarı çıkmak ve şafaktan sonra yaklaşık aynı süre dışarıda kalmak. Yardımcı olacak bir şey aramayı asla bırakmadım. İnternette keşfedilen takviyeleri denedim, alternatif terapistleri ev ziyaretlerine ikna ettim, telefonda özel doktorlara danıştım.

Böylesine aşırı ve nadir görülen bir ışık duyarlılığı biçimi ile hepimiz deneyler yapıyoruz: sonuçlar karışık. En çok Pete'nin gölgeli varlığımızdan bıkıp beni terk edeceğinden endişeleniyorum. Ama en karanlık günlerimde daha iyilerine sahip olduğumu hatırlamaya çalışıyorum ve ışık dünyasına her döndüğümde güzelliğiyle beni büyülüyor.

Webmaster Yorumu
Bu gerçek hikaye dram yüklü. Sürekli karanlık ortam da olmak ruh sağlığınıda olumsuz etkiler. Zor bir durum.

Kısa Hikaye Dinle

Videolar

Gerçek Hayat Hikayesi - Video

Göbeklitepe - Son Doong Mağarası - Antarktika

Kapadokya Hakkında

Dünya Şehirleri

Paylaşımlar

Kişisel Gelişim Makaleleri